Het netwerk groeit, afronding moet beginnen

Beste allen,

Zo, eindelijk snel internet EN de tijd om eens rustig een blogpostje aan te leggen. En dat betekent natuurlijk dat er nu ook eindelijk foto's kunnen verschijnen. Ik weet het, het heeft even geduurd voordat ze er waren, maar ja we moesten het internet dan ook eerst zelf aanleggen.

Om iedereen gerust te stellen, dit gebeurt natuurlijk op een geheel verantwoorde en veilige wijze, deze foto toont goed aan dat we nooit op gevaarlijke plekken komen;

De foto hierboven is genomen bij de militaire basis te Namje (boven op de heuvel) waar de bliksem dus was ingeslagen en we wat dingen moesten repareren. Verder heel aardige mensen trouwens, ze maken een heerlijke thee (getrokken in verse buffelmelk met een beetje kaneel en gember, echt uitstekend) en lieten ons verder heel rustig, hoewel met veel interesse, ons werk doen. Uiteraard gebeuren ook hier, buiten het werken op een toren met een schitterend uitzicht en verzengde zon, andere dingen. Ten eerste die zon, soms bewolking en dan opeens als je bovenop zo'n toren zit een strallende dag. De verbranding viel mee en het heeft een mooi bruin tintje achter gelaten dus dat is opzich wel prima. Maar je loopt opeens tegen het probleem aan dat je die zon moet vinden, waar is die?! Dus je zoekt de horizon af tot je erachter komt dat hij bijna recht boven je staat... Oh ja, lage breedtegraad rond het middaguur, van die kleine dingen die je dan pas opvallen.

Maar ook andere dingen in zo'n militaire basis zijn interessant om te zien, bijvoorbeeld hoe de militairen als oefening een potje volleybal en badminton spelen. Maar ook hoe de vrolijk blatende geit, die onder aan onze toren vastgemaakt zat, na een overleg rond het middaguur werd losgemaakt, door drie mensen naar de binnenplaats werd gebracht, en tot lunch werd verwerkt.

Hoe gaat zo iets? Nou, je legt de geit met 3 man neer zo dat hij zeker niet kan schoppen of problemen veroorzaken, mes over de keel, met een flinke balk er op slaan, en soepeltjes met die ene klap de kop van de geit eraf. Terwijl een van de soldaten de kop, met nog flapperende oren en bewegende ogen, wegtrekt laten de andere de geit leeglopen (leegbloeden) in een basin voordat ze met messen het nog verse lijk kleinhakken voor de lunch. Op zich een heel spectakel (voor mij als westerling) om te zien, en erg natuurlijk ook. Helaas was ik op dat moment te druk aan het werk om een foto te maken!

Maar goed, flink werken en niet alleen in Namje, maar er staat nu ook al wel wat. We hebben tot nu toe Bedethar, Dandabajadh, Dhankuta, Patibara, Sukrabara en Pakribas aangesloten, via Dharan. Hile (het laatste doel) gaat iets minder soepel. De voltage regulator is namelijk op dus we kunnen het niet meer helemaal afronden (dank u blikseminslag). Ook blijkt de locatie zo'n 100 meter verplaatst, de heuvel af..., dus het gaat nog een uitdaging worden om er een goed signaal te krijgen (hoewel dat met een goede antenne hebben we al gezien wel goed mogelijk is).

Maar er ligt nu dus een aardig netwerk, en het materiaal begint op te raken. We gaan nu dan ook beginnen met het 'afronden'. Zorgen dat alles op alle locaties goed aangesloten is, zeker goed gedocumenteerd is e.d. Ook belangrijk :-). En met (snel in plaats van geen) internet, gratis onderling bellen en goedkoop naar andere plekken bellen schijnen ze al een heel eind geholpen te zijn. Vooral de gratis verbinding met het ziekenhuis Dharan zal erg van pas gaan komen blijkt.

Buiten het werk hebben we natuurlijk nog andere ervaringen. Hier bijvoorbeeld een foto van het uitzicht waar we iedere ochtend van mogen genieten

(We hebben trouwens nog een stuk meer uitzichten gezien :-) ). Vooral veel hard werken, lange dagen om 7 uur 's ochtends weg en op 8 uur 's avonds terug, maar wel erg prima en bevredigend. En ook bij dat werk gebeuren allerlei bijzondere dingen. Gister bijvoorbeeld moesten we de GPS coordinaat van de DPO (district post office) van Dhankuta hebben, maar het post office was al dicht. Dus een van onze teamgenoten klom soepeltjes over het hek om de coordinaat te gaan halen (wat prima afliep trouwens). Wij zaten buiten vrolijk in de landrover te wachten en voor we het wisten hadden we een horde kinderen om ons heen die (in toch al verbazend goed engels) vol interesse met ons begonnen te praten. Zo zit je dus even te wachten tewrijl iemand inbreekt bij de DPO en zo heb je opeens 10 Nepalese kindjes bevriend en (zoals het leek) een heel bijzondere avond bezorgd. Buiten dit soort ervaringen zijn we , naast de afronding nu, ook eens aan het nadenken over onze plannen voor na het project (wat gaan we die paar dagen die we hier nog hebben voor schitterends allemaal nog doen).

En uiteraard zweven nog allerlei kleine dingen door ons hoofd. Hoe opvallend het is dat de etnische diversiteit zo sterk verschilt (je ziet echt andere soorten mensen in andere dorpen) de kleine cultuur verschillen, en nog duizend andere dingen. Maar die gaan nu niet allemaal op de blog verschijnen. Nu moeten we weer aan het werk!

Groetjes uit Nepal,

Jos