Levend terug

En, nog even een laatste bericht.m Waarschijnlijk niet verrassend voor iedereen, maar we zijn levend en wel terug aangekomen in Nederland! :-).

We hadden een lange (maar voorspoedige) vlucht, de snelle overstap in Doha ging soepeltjes (en gezien de 45 graden daar gelukkig ook erg snel :P). De vlucht in Schiphol kwam zelfs iets te vroeg aan en, met wat treinen, zijn we gisteravond laat levend en wel in Nijmegen aangekomen.
De bussen reden nog (net) en de jetlag viel mee dus, hoera!

De verhalen en foto's zijn uiteraard op verzoek verkrijgbaar ;-)

Groetjes (uit Nederland),
Jos

De toerist uithangen!

Zo, de laatste dag hier en morgen een lange vlucht terug. Vandaag uiteraard inpakken, een laatste blik op het mooie (Vervuilde?) Kathmandu werpen, afscheid nemen van het Nepalese eten, en zorgen dat alles voor de vlucht morgen (inchecken, tickets geprint e.d) geregeld is. Ik verwacht geen heel spannende dingen meer vandaag, maar wat hebben we de laatste paar dagen eigenlijk uitgespookt?

Donderdag (al weer lang geleden zeg) hadden we zoals in de vorige blog post te lezen was een presentatie bij het mountain forum. We zagen het schitterende ICIMOD gebouw (zie foto, echt heel mooi),

en

hebben buiten rustig daar rondgekeken ook uitgebreid ons verhaal gedaan. Een paar uur lang verteld over wat we nou allemaal precies gedaan

hebben, technisch en qua organisatorische achtergrond, een hoop vragen beantwoord, foto's laten zien om duidelijk te maken w

aar we nou precies werkten. En uiteindelijk ook nog ontdekt dat er een virus op hun netwerk rondzweefde (hoera ge-update virus scanners :-) ) en gekeken hoe ze soe

pel aan de slag gingen om dit aan te pakken. Virussen komen hier toch net iets vaker voor....

En toen, tjah, de presentatie was voorbij, we hebben ons artikel die avond nog wat opgepoetst en toen was het primaire werk toch wel voorbij. Daarna zijn we dus, de toerist uit gaan hangen! (ook precies zoals geplanned). En je hebt heel wat mogelijkheden als toerist hier. Waar moet je aan denken?

Nou, ten eerste natuurlijk gewoon uitgebreid door Kathmandu (specifiek Patan) rondgedwaald en van alles bekeken, grote winkeltjes, kleine winkeltjes, hordes schoolkinderen, de grote hoeveelheid VN auto's (die zie je sinds de burgeroorlog voorbij is hier overal), gewoon de stad geproeft. No

g allemaal vrij standaard, maar de dagen daarna zijn de echt leuke dingen begonnen.

We zijn bijvoorbeeld, wezen golf

en! Het was aardig wat oefenen, we hebben de holes zelf maar niet alle 18 afgelopen, maar op de driving range flink geoefend.

Buiten wat nekspierpijn voor Daan (tjah, totaal onbekende spieren) ging het eigenlijk vrij soepel. Van eerst maar eens precies doorkrijgen hoe je die club moest vasthouden

tot toch vrij rechte (en enigszins redelijke) slagen.

En verder, de bossen ingeweest waar we fraaie dingen zagen, een adelaar die een meter of 10 over ons heenvloog (net te langzazm voor een foto). Een klein tempeltje gewijd aan de bosgodin die, gezien hoe mooi het bos was, zeker wel een tempeltje verdiende. Een kudde herten (eigenlijk twee maal kuddes herten) die we een minuut of 20 achtervolgt heb

ben, met plaatjes als deze tot gevolg, en ja, het was echt zo zonnig dat dat hert er zo uitzag:

De koninklijke keukens, het oude paleis, de oude Niwari hoofdstad (vroeger waren er in de Kathmandu vallei drie verschillende koninkrijken), en ook nog maar een paar tempels waar we uitgebreide uitleg over de plaatselijke Hindu goden kregen.

En zo gingen de volgende dag eigenlijk wel weer verder. Een schitterende dag gister. Eerst naar Bha

ktapur (weer een oude hoofdstad, totaal in middeleeuwse / pre-middeleeuwste stijl gehouden)

De stad is ergens begin deze eeuw door een aardbeving platgegaan maar daarna ook weer geheel gerestaureerd. Zeer uitgebreid rondgekeken, en ook erg veel leuke dingen gezien. Alle kleine steegjes, nog wat echte ambachtslieden die aan het werk waren. Mooi antiek houtsnijwerk, tempels waar we (als niet hindu's) niet in mochten, en gewoon echt de sfeer van een oude hoofdstad.

Daarna zijn we omhoog gegaan naar Nagrakhot, (en ja, dit keer konden we op het dak van de bus, wat echt een heerlijke ervaring was) een van de hogere heuvels (2.5 km) rond de Khatmandu vallei en, wanneer het helder is, met uitzicht op een van de grote ranges van de Himalaya. Na een stukje omhoog gegaan te zijn met de bus zijn we verder omhoog getrokken. Maar helaas boven aangekomen was het, hoewel wel zonnig, aan de andere kant van de heuvelrug erg bewolkt dus het schitterende uitzicht op een bergrange met pieken tussen de 7 en 9 KM was ons niet gegund. Maar gelukkig was dat geen ramp, er waren zat andere schitterende uitzichten op weg, hier een (van de vele) foto's;

Buiten een heerlijke tocht van enkele uren omlaag door een licht glooiend sterk bebost en nog vrij ongerept landschap kwamen we nog heel wat andere kleine dingen tegen. Zo was er een set van 2 honden die ons vanuit Nagrakhot toch zeker een kilometer of 5 de heuvel af gevolgd hebben. Totaal niet lastig ofzo, gewoon leuk, gezelschap terwijl ze hun gebied afstruinen. Verder was het een religieuze feestdag (wanneer niet...), de vrouwen waren allemaal in schitterende rode gewaden gekleed en waren aan het bidden. Of voor een goede man, of voor de gezondheid en een lang leven voor de echtgenoot die ze al hadden. Een heel leuk tafereel om de hele dag gade te slaan, grote groepen die allemaal naar de tempels gingen om te bidden. Heel leuk, tot bij Khatmandu waar alle straten verstopt waren met een feestende menigte en de laatste 5 kilometer door de stad dus opeens gedeeltelijk gelopen werd ;).

Tjah, en dan kom je uiteindelijk moe maar zeer voldaan, na nog lekker ergens te eten, weer aan op je hotelkamer. En na geslapen te hebben zit je dan opeens weer hier, op die laatste dag (en natuurlijk een dag reizen).

Waarschijnlijk gaat er nog een blogpost volgen als we weer levend en wel in Nederland zijn. En uiteraard zullen daar ook verhalen en foto sessies volgen voor zij die er interesse in hebben :-).

Maar dit zal dus wel de laatste echte 'avonturen' post zijn, hopelijk hebben jullie allemaal met plezier erover gelezen. Ik weet erg zeker dat wij ze met plezier beleefd hebben!

Groetjes, nu nog uit Nepal, Jos

Een paar dagen terug in Khatmandu

Zo, we zijn nu al een paar dagen terug in Khatmandu. Uiteraard zijn we druk bezig geweest met het netjes afronden van onze werkzaamheden hier. Er is goede documentatie voor het hele netwerk bij de plaatselijke organisaties hier, we hebben morgen een presentatie bij het mountain forum over wat we gedaan hebben, en we zijn bezig met het schrijven van een artikel over wat we gedaan hebben en wat voor zinnigs daar allemaal uitkomt hier. Ook zijn we al (mondjesmaat) met ons eindverslag richting universiteit bezig.

Maar ja, dat zijn natuurlijk de minder interessante dingen. Want buiten met dat werk bezig te zijn zijn we ook al een beetje de toerist aan het uithangen. En je komt toch wel wat tegen als toerist hier in Nepal :).

We zijn bijvoorbeeld met een medewerker van het mountain forum, die tevens semi-gids is rondom Khatmandu, een dagje wezen trekken. Dus daar trek je er op uit om de oude jachtgronden van de koning (sinds een paar jaar afgetreden, met als gevolg openbare jachtgronden), te verkennen. Schitterende vergezichten over Khatmandu, hoewel lastig op de foto vast te leggen hier toch maar een poging;

Een schitterende tocht, een hoop kleine beestjes zijn gespot en vooral de hoeveelheid libelles was echt groot. Daarentegen geen bruine beren of luipaarden, wat eigenlijk wel goed is... :P Buiten beesten natuurlijk ook nog wat andere dingen, zo besloten we de berg ('heuveltje' het was maar 1.5 kilometer omhoog vanaf Khatmandu) te beklimmen en zijn we bovenaan de berg bij het buddhistische klooster langsgeweest. Erg vriendelijke mensen, mooi uitzicht, en een erg fraaie tempel.

Buiten trekken zijn we ook al enigszins Khatmandu zelf in geweest. Met wat zoeken hebben we een heerlijk lokaal eettentje gevonden (met Nepalees eten). Natuurlijk gaat niet alles altijd even voorspoedig, want tijdens onze lunch begon het te regenen, en regenen, en regenen... En dan weet je weer waarom het het regenseizoen heet :P. Gelukkig konden we goed genoeg opdrogen dat er geen verkoudheid uitgekomen is :-)

En verder, we hebben weer eens echte Nederlandse kaas kunnen eten, wat een mooie aanvulling op de eerdere appeltaart! (Dank je Frans ;) ) en hebben nu ook zelfs de luxe dat we iedere ochtend vers brood, nog warm van de bakker, aan de deur krijgen. Een heerlijke manier om je dag te beginnen!

Uiteraard zijn we nog duizend dingen tegengekomen. Het merendeel komt wel een keer maar een ding kan ik jullie toch echt niet onthouden, aspergesap... Ja, dat hebben ze hier, aspergesap.

Het komt uit Taiwan en na een avontuurlijke poging waarbij we het geprobeerd hebben kunnen we eigenlijk maar een ding melden. Probeer het vooral niet! Het is tjah, hoe zeg je dat, goor, onsmakelijk, vies, een verloochening van de natuur van asperges.... Samenvattend proefde het niet heel erg goed.

En nu net zijn we terug van een heerlijke namiddag / avond in Thamel (wat volgens mij fout gespeld is, maar goed...). Dat is zo'n beetje de oude hippy en moderne winkel buurt van Khatmandu. Wat mooie souvenirs op de kop getikt, een hoop muziek gehoord, opeens wel andere Nederlanders gezien, en eigenlijk gewoon een lekkere avond gehad.

Tjah, en nu lekker slapen want morgen moet er weer gepresenteerd worden :).

Groetjes uit Nepal,

Jos

Terug in Kathmandu

Zo, terug in Kathmandu. Eerst even wat dingen over het project, daarna komen de wat minder project gerelateerde onderwerpen. We zijn de afgelopen dagen flink bezig geweest maar nu staat er ook echt wat. 7 plaatsen verbonden met een zeer serieus / snel netwerk, we halen zo'n 20 mbit/s tussen de dorpjes, om je een idee te geven. Daar kunnen ongeveer 800 mensen tegelijk een hoog kwaliteit stabiel telefoongesprek over voeren. Dat is evenveel bandbreedte als heel Papoea nieuw Guineau heeft... Aardig wat dus ;-).

En we hebben ook al flink wat geprobeerd. Bestanden van enkele honderden megabytes die we binnen een minuut overpompen, veel telefoongesprekken over onze interne VoIP server (en naar buiten, bijvoorbeeld de VS, via onze VoIP server opeens wel betaalbaar...). En natuurlijk zorgen dat alles netjes geinstalleerd is, 'virus bestendig' via een programma dat ervoor zorgt dat iedere keer dat er iets verandert de PC weer precies hetzelfde terugkomt (nee, niks ergens opslaan dus, behalve op een USB stick...).

En, het belangrijkste van alles, het netwerk perfect optimaliseren (waar we ook de snelheid vandaan hebben) waardoor we geen last hebben van storing, lokale netwerken als die er komen, GSM, slecht weer etc....

Maar goed, dat is allemaal heel fraai wat ons be

treft (heel gaaf om te doen, trust me ;-) ) maar nu dus even voorbij! En nu, verder met de iets minder project gerelateerde dingen.

Het netwerk staat en we hebben besloten dat we de bus terug naar Kathmandu gingen nemen, de bus? Ja, de bus! Het leek ons wel leuk avontuurlijk om eens een busreis mee te maken van Dharan naar Kathmandu (zo'n 14 uur) dan zie je eens iets anders van het land.

En dat gebeurt je dan ook. Ten eerste moet de bus 's nachts rijden, overdag zijn er teveel Banda's. Dat zijn een soort door lokale politieke partijen georganiseerde stakingen waarbij ook openbaar vervoer verboden is. En tijdens zo'n busrit gebeurt je nog wel wat. Je tas komt natuurlijk ietwat vies uit de bagageruimte, maar er gebeurt een stuk meer. Je ziet lokale optochten, je komt 's avonds bij een klein plaatsje waar de bus stopt om te eten waar je voor zo'n 18 cent een avondmaaltijd (Noedel soep met veel te veel peper ;) ) krijgt.

Je bus staat om 12:30 's nachts in de middel of nowhere bij een tankstation stil

en ze krijgen hem niet meer gestart, lege accu (en veel aanduwen later...

Hoewel wij mochten blijven zitten :P). Af en toe schitterende uitzichten, vrij goede wegen, een heuse dijk...

Ja we hebben best wat gezien tijdens die busrit. Zie bijvoorbeeld de ondergaande zon, achter de bergen terwijl je op de vlakte eronder zit, heerlijk.

Maar goed, dat was dus afgelopen nacht (waarbij de hoeveelheid slaap die nacht zeer minimaal was, maar de nacht wel erg leuk).

Hier in Kathmandu hebben we besloten weer onze intrek te nemen in 'the international club'.

Budgetair past het prima en het was ons voorheen erg goed bevallen. Deze middag hadden we ook met Frans Neuman afgesproken om onze plannen voor de rest van de tijd dat we hier zijn eens te bespreken. Een heerlijke lunch (hollandse appeltaart!) en een heel gezellig gesprek volgden uiteraard. Om nog even af te sluiten, de kamer is er flink op vooruit gegaan...

Morgen beginnen we met een mooie dagtocht door de bergen in Kathmandu... :-) Een mooi begin van de terugkomst hier. Daarnaast gaan we ook hard werken aan een mooi artikel over alles wat we gedaan hebben / technische ideeen erachter en waarschijnlijk donderdag voor de mensen van het mountain forum hier een presentatie houden over het hoe en wat van wat er nu staat.

Ach ja, natuurlijk zijn er ook tich kleine dingen gebeurd. Daan is plotseling erg fanatiek aan het lezen (het boek bevalt), we hebben bijna het perfecte Lyce sap gevonden,

een heel gezellig afsluitend feestje gehad toen het hele netwerk werkend en afgerond stond, weer lekker gegeten bij dat ene kraampje waar ze heel goed ontbijt hadden toen we 's middags lunch zochten in Dharan, een lokale danser op straat;

En zo nog duizend dingen, maar goed, de verhalen volgen wel weer ;)

Groetjes, nu vanuit Kathmandu,

Jos

Het netwerk groeit, afronding moet beginnen

Beste allen,

Zo, eindelijk snel internet EN de tijd om eens rustig een blogpostje aan te leggen. En dat betekent natuurlijk dat er nu ook eindelijk foto's kunnen verschijnen. Ik weet het, het heeft even geduurd voordat ze er waren, maar ja we moesten het internet dan ook eerst zelf aanleggen.

Om iedereen gerust te stellen, dit gebeurt natuurlijk op een geheel verantwoorde en veilige wijze, deze foto toont goed aan dat we nooit op gevaarlijke plekken komen;

De foto hierboven is genomen bij de militaire basis te Namje (boven op de heuvel) waar de bliksem dus was ingeslagen en we wat dingen moesten repareren. Verder heel aardige mensen trouwens, ze maken een heerlijke thee (getrokken in verse buffelmelk met een beetje kaneel en gember, echt uitstekend) en lieten ons verder heel rustig, hoewel met veel interesse, ons werk doen. Uiteraard gebeuren ook hier, buiten het werken op een toren met een schitterend uitzicht en verzengde zon, andere dingen. Ten eerste die zon, soms bewolking en dan opeens als je bovenop zo'n toren zit een strallende dag. De verbranding viel mee en het heeft een mooi bruin tintje achter gelaten dus dat is opzich wel prima. Maar je loopt opeens tegen het probleem aan dat je die zon moet vinden, waar is die?! Dus je zoekt de horizon af tot je erachter komt dat hij bijna recht boven je staat... Oh ja, lage breedtegraad rond het middaguur, van die kleine dingen die je dan pas opvallen.

Maar ook andere dingen in zo'n militaire basis zijn interessant om te zien, bijvoorbeeld hoe de militairen als oefening een potje volleybal en badminton spelen. Maar ook hoe de vrolijk blatende geit, die onder aan onze toren vastgemaakt zat, na een overleg rond het middaguur werd losgemaakt, door drie mensen naar de binnenplaats werd gebracht, en tot lunch werd verwerkt.

Hoe gaat zo iets? Nou, je legt de geit met 3 man neer zo dat hij zeker niet kan schoppen of problemen veroorzaken, mes over de keel, met een flinke balk er op slaan, en soepeltjes met die ene klap de kop van de geit eraf. Terwijl een van de soldaten de kop, met nog flapperende oren en bewegende ogen, wegtrekt laten de andere de geit leeglopen (leegbloeden) in een basin voordat ze met messen het nog verse lijk kleinhakken voor de lunch. Op zich een heel spectakel (voor mij als westerling) om te zien, en erg natuurlijk ook. Helaas was ik op dat moment te druk aan het werk om een foto te maken!

Maar goed, flink werken en niet alleen in Namje, maar er staat nu ook al wel wat. We hebben tot nu toe Bedethar, Dandabajadh, Dhankuta, Patibara, Sukrabara en Pakribas aangesloten, via Dharan. Hile (het laatste doel) gaat iets minder soepel. De voltage regulator is namelijk op dus we kunnen het niet meer helemaal afronden (dank u blikseminslag). Ook blijkt de locatie zo'n 100 meter verplaatst, de heuvel af..., dus het gaat nog een uitdaging worden om er een goed signaal te krijgen (hoewel dat met een goede antenne hebben we al gezien wel goed mogelijk is).

Maar er ligt nu dus een aardig netwerk, en het materiaal begint op te raken. We gaan nu dan ook beginnen met het 'afronden'. Zorgen dat alles op alle locaties goed aangesloten is, zeker goed gedocumenteerd is e.d. Ook belangrijk :-). En met (snel in plaats van geen) internet, gratis onderling bellen en goedkoop naar andere plekken bellen schijnen ze al een heel eind geholpen te zijn. Vooral de gratis verbinding met het ziekenhuis Dharan zal erg van pas gaan komen blijkt.

Buiten het werk hebben we natuurlijk nog andere ervaringen. Hier bijvoorbeeld een foto van het uitzicht waar we iedere ochtend van mogen genieten

(We hebben trouwens nog een stuk meer uitzichten gezien :-) ). Vooral veel hard werken, lange dagen om 7 uur 's ochtends weg en op 8 uur 's avonds terug, maar wel erg prima en bevredigend. En ook bij dat werk gebeuren allerlei bijzondere dingen. Gister bijvoorbeeld moesten we de GPS coordinaat van de DPO (district post office) van Dhankuta hebben, maar het post office was al dicht. Dus een van onze teamgenoten klom soepeltjes over het hek om de coordinaat te gaan halen (wat prima afliep trouwens). Wij zaten buiten vrolijk in de landrover te wachten en voor we het wisten hadden we een horde kinderen om ons heen die (in toch al verbazend goed engels) vol interesse met ons begonnen te praten. Zo zit je dus even te wachten tewrijl iemand inbreekt bij de DPO en zo heb je opeens 10 Nepalese kindjes bevriend en (zoals het leek) een heel bijzondere avond bezorgd. Buiten dit soort ervaringen zijn we , naast de afronding nu, ook eens aan het nadenken over onze plannen voor na het project (wat gaan we die paar dagen die we hier nog hebben voor schitterends allemaal nog doen).

En uiteraard zweven nog allerlei kleine dingen door ons hoofd. Hoe opvallend het is dat de etnische diversiteit zo sterk verschilt (je ziet echt andere soorten mensen in andere dorpen) de kleine cultuur verschillen, en nog duizend andere dingen. Maar die gaan nu niet allemaal op de blog verschijnen. Nu moeten we weer aan het werk!

Groetjes uit Nepal,

Jos

post van 09-08-09

Zo, al weer een paar dagen sinds de laatste blog post (hoewel hij nog niet op internet staat, dus waarschijnlijk komt hij op hetzelfde moment als deze, lees de ander eerst! :P).

We zijn hier nu echt druk aan het technische werk bezig, het gaat opzich vrij goed hoewel het wel en hard werken is (duh...) en je altijd wel wat tegenslagen tegenkomt. Primair genieten we er natuurlijk enorm van... :-) (En het landschap is fantastisch.).

Want ja, waar moet je nu aan denken nu we aan het werk begonnen zijn? Met een landrover over smalle weggetjes via kleine dorpjes komen waar je moet zijn, met heel veel dank voor het feit dat ze hier rustig rijden en genietende van het uitzicht.Als je eenmaal daar bent begin je met de site te bekijken, waar kunnen we het beste de radio precies plaatsen op het gebouw, hoe ziet het gebouw er van binnen uit, waar moeten de PC's daar komen, waar kun je je batterij back-up systeem plaatsen, waar kunnen we het beste alles aarden, dat soort dingen. Wanneer je daar rustig over nagedacht hebt kun je beginnen met de installatie, en bij de lunch lekker genieten van heerlijk Nepalees eten.

We genieten van heerlijk frisse berglucht, echt schitterende berggezichten, maar ook van al die kleine dingetjes. Het zien van een half dorpje wat uitloopt omdat je daar doorheen rijdt (dat gebeurt hier dus nog echt). Een markt die in een dorp is, tjah, en hoe kom je daar dan doorheen. Langzaam kraampje voor kraampje hun zeilen afbrekend rij je er dan door en kun je heel rustig genieten van wat er daar allemaal te zien is (Onder andere Nepalezen die achter je hun zeiltjes weer spannen... :-) ).

Er zijn natuurlijk ook alle kleinere dingen. Daan die bij het lunchen gezellig kletst, zich weer half terugdraait en nog net ziet hoe de dame die aan het bijvullen was de laatste schep rijst op zijn bord erbij stapelt, waarna er toch zeker genoeg rijst ligt voor een klein Nederlands gezin. De ontdenking van de lokale brandnetel (die net iets erger prikt dan die in Nederland). Maar ook tijdens het werk kom je dingen tegen. Zo viel vanochtend rond een uur of 5 onze radio op de toren bij Namje uit, Namje is de militaire basis een aantal kilometer verderop. Daar moesten we dus nog snel even gaan kijken om erachter te komen wat er precies aan de hand was. Daar aangekomen kon maar een kleine delegatie naar binnen (want ja, 7 mensen op een legerkamp is toch wel erg gevaarlijk...). Dus daar zit je dan in een klein dorpje gebouwd bij een militaire basis, genietend van een kopje thee (met buffelmelk) in de Nepalese ochtendzon, wachtend tot de mensen die naar binnen zijn gegaan verslag doen. Komt er opeens een andere jeep aanrijden die stopt waar een blanke man uitstapt, die blij verast op je afkomt en een gesprek begint (in zeer Amerikaans engels), over wie we zijn en wat we daar doen. Uiteraard volgt uit zo iets een leuk gesprek, waarbij je er opeens achterkomt dat hij een Amerikaanse auteur is die 12 boeken geschreven heeft en bezig is met een volgend boek over Nepal en de veranderingen daar in de afgelopen 40 jaar waarvoor hij heel Nepal doorreist. Op zich kleine ervaringen maar wel erg leuk. (De naam van de auteur ben ik trouwens al weer kwijt, maar hij schijnt Sons of Camelot geschreven te hebben, wat mogelijk een bekend boek is....).

Op het moment dat de mensen dan terugkomen van de basis en je vertellen dat de bliksem er vanochtend (een keer of 5) recht op de toren is ingeslagen ben je iets minder gelukkig. Aan de andere kant ben je dan weer wel blij met de 'lightning arrestors' oftewell, bliksem inslag beveiliging die je hebt aangebracht.

De mooie ervaringen blijven nog wel een tijdje komen, morgen de toren repareren en het volgende dorpje (Dacuta (fout gespeld...) bezoeken en beginnen met de aansluiting daar. Een hoop avonturen dus, een hoop hard werk, en ondertussen toch al 3 dorpjes die aangesloten zijn en een link die nu al zo'n kilometer of 50 de Himalaya ingaat vanaf Dharan (Hoewel niet alles daartussen aangesloten is).

Maar goed, dat was het weer voor vandaag. Nog wat eten en op tijd naar bed schat ik zo, want vanochtend waren we al om 6 uur 's ochtends in de weer.

Groetjes uit Nepal,

Jos

post van 07-08-09

Zo, al weer een tijd terug dat er een blog bericht getyped is zeg, en we zijn de afgelopen tijd druk bezig geweest. Ik heb geen idee wanneer ik weer internet heb om dit te posten (nu ik het schrijf) dus het kan goed zijn dat snel hierna een blog post van enkele dagen later volgt. Hopelijk hebben we hier binnenkort internet, maar wie weet :-).

De training in Dharan is erg succcesvol verlopen. Alle Nepalese Engineers zijn nu redelijk goed ingelicht. Ze hebben enigszins een idee waar we het theoretisch over hebben en hoe het werkt en ook technisch (praktisch) hebben ze alles een keer uitgeprobeerd. Daarnaast hebben we nu in Dharan een server staan die het internet 'leeched' en hebben we de eerste radiolink naar een dorpje (Bedethar) waar we vandaag heen gereisd zijn werkend. Want ja, wat is er allemaal gebeurd.
We zijn dus druk aan het werk geweest, maar ook zat andere spannende dingen zijn gebeurd. Zo hebben we een hele kudde apen door Dharan zien rennen (en zijn we ons opeens enigszins zorgen gaan maken om de apparatuur en hebben we wat dingetjes bedacht om deze 'monkey proof' te maken...! ). Daarnaast zijn we een Nepalese versie van Carnaval tegengekomen (je mag alles doen en aantrekken wat je wil, zo gek doen als je wil en alle 'standaard' authoriteit geld even niet, hoe carnaval kan het worden?), en zijn we een heuse 'Banda' oftewel staking tegengekomen. Geen enkele auto op de weg, bijna alle winkels (op wat kleine na) dicht en natuurlijk een hele horde ordetroepen 'just in case'. Daar hebben we trouwens maar geen foto's van gemaakt... Zo van, liever geen problemen (en afgenomen camera's).

Maar buiten dit soort grotere avonturen zijn er ook zat kleinere avonturen geweest. We hebben in Dharan (waar we nu niet meer zijn, maar goed :-) ) een klein Nepalees eethuisje gevonden waar we echt helemaal inpasten. Echt Nepalees eten (wat trouwens ook echt Nepalees goedkoop was...), en zelfs gratis refills omdat we toch wel geeerde westerse gasten waren. Ook ons Nepalees gaat langzaam vooruit, Mero nam Jos ho. Tapai ko Nam ke ho? (Mijn naam is Jos. Wat is jouw naam?) Malai ek cup chiya Dinus. (Ik heb een kop thee nodig) en natuurlijk nog zat andere dingen. De helft zijn we al weer vergeten, maar practice makes perfect, en ooit blijft het hangen. Vooral ook het kunnen lezen van Nepalese cijfers is erg handig (opeens kun je die prijskaartjes lezen... ;-) ).

Maar na een dus erg drukke tijd in Dharan, met allerlei spannende technische avonturen en een hoop gewone dingen zijn we vandaag verder getrokken. Met alles opgezet in Dharan hebben we vandaag al het materiaal ingepakt en zijn we in twee teams de bergen ingetrokken. Een team gaat direct diep het hogere gebergte in (ongeveer twee dagen reizen) omdat het zo'n lange trip is. Wij gaan een groter aantal telecenters verbinden via de radio's en uiteindelijk met een lange verbinding (+- 30 KM, in totaal overbruggen we zo'n 80 kilometer en een locatie of 7) bij het andere team uitkomen. Uiteraard is het technisch allemaal erg spannend (we hebben de verbinding met Dharan lopen, maar daar ligt het internet er nu uit, tjah :P), maar ook buiten dat echt geweldig.
Hoewel het nog soms bewolkt is hebben we echt schitterende uitzichten. Uiteraard volgen de foto's ook nog (als we terug zijn verschijnt de collectie ergens online). De bevolking hier is ook extreem vriendelijk en een klein meisje kwam zelfs heel voorzichtig op ons af hopend dat ze ons mocht aanraken / de hand mocht schudden (toen we ook nog een foto van haar wilde maken was het wel heel geweldig, zeker nadat we haar in het Nepalees hadden kunnen begroeten).
Het allerfijnste is natuurlijk nog wel dat we hier ook heerlijk een flink aantal graden koeler zitten en de temperatuur nu echt aangenaam is.

Maar goed, tijd om de laptop weer eens dicht te klappen en het niet al te laat te maken want morgen moeten we weer om 7:30 in de jeep zitten om de hele dag toch echt goed te kunnen benutten. Dus, veel leesplezier wanneer dit online komt, en tot over een twee en een halve week :-).

Groetjes,
Jos en Daan

Avonturen in Nepal, ze gaan steeds verder

Deze post is eigenlijk van 3 augustus, maar toen was het internet tijdelijk dood. Dus daarom maar bij deze de post van toen... :-)

Zo, het is al weer een aantal dagen geleden sinds we naar Biratnagar zijn gevlogen (en vanaf daar doorgereisd naar Dharan). Er is sinds toen toch heel wat gebeurd. We zijn op het moment bezig met de voorbereidingen voor en training behorend bij het field work (waar we vanaf vrijdag midden in zullen zitten, verwacht dan dus een paar dagen maar geen updates).

PC assemblage, maar bijvoorbeeld ook uitwerken hoe het netwerk er nou precies uit moet gaan zien, en zeker weten dat iedereen alles kan wat nodig is (we zijn immers niet met zijn 2’en, maar ook een heel team Nepalezen, en twee Amerikanen, Mark en Andres die hier ook aan het werk zijn). Maar op alle technische details zal ik maar niet teveel ingaan (mochten jullie dat toch heel interessant vinden laat het dan vooral weten, dan komt het zo hoor… :P ).

Buiten al het werk is er ook nog een hele hoop gebeurd, dus er gaat nu nog aardig wat komen. Na een voorspoedige vlucht naar Biratnagar (snoepje, pinda’s, drankje, mooi uitzicht, wat wil je nog meer?). reisden we vrij snel door naar Dharan. Na een erg soepel lopend taxiritje (ze reiden hier een stuk rustiger dan in Khatmandu) waren we in Dharan gearriveerd, en toen begonnen de eerste problemen. In Dharan ligt het beste universitair medisch centrum van Nepal (veruit de beste zelfs) en er kwamen 40 ik denk dat de beste beschrijving co-schappen is beschikbaar. Dus ja, er waren 10000 tot 20000 geneeskunde studenten naar Dharan gekomen om het toelatingsexamen te doen en het hotel, wat geboekt was, zat opeens toch vol. Dat zijn van die heerlijke momenten dat je weer weet dat je in de derde wereld bent :-). Maar goed, met de (publieke) bus teruggereist naar een aangrenzend plaatsje (voor toch wel zo'n 7 cent pp, tjah, openbaar vervoer he, wat een kosten!) en daar soepeltjes een mooi hotel gevonden met een fijne douche en airco op de kamer!

De dag daarna zijn we teruggereist naar Dharan en viel er (met een hoop onderhandelen) wel ergens een hotel kamertje te vinden, kamertje want het was toch vrij sumier. Een hard bed, meestal stroom, soms water, en een heel heel klein raampje naar de open lucht. Gelukkig was er wel een lamp die ze op het noodnet hadden aangesloten dus we hadden altijd wel wat licht.

De dag in Dharan verliep verder vrij rustig, we hebben die dag nog de laatste voorbereidingen voor de training(die aan het begin van de blogpost even werd aangestipt) gedaan en verder rustig door Dharan gewandeld. De dag verliep rustig want de avond was een stuk turbulenter. Die avond kwamen we er achter dat het toch nog wel echt regenseizoen is in Nepal. De stortbui die losbarste zul je in Nederland niet zien... Buiten een totaal doorweekte set kleding (en een portemonee van Daan die eigenlijk toch al afgeschreven was, door de kracht van de regen aan stukken gescheurd is, en voor een tweetal euro door een schitterende nieuwe portemonee vervangen is) leek het mee te vallen. Toen we gingen slapen bleek echter weer de kwaliteit van het Hotel.

Terwijl de heerlijke stortbui doorging begon de muur door te lekken en begon het water van onder het bed uit te sijpelen terwijl het dwars door de waarschijnlijk Lemen muur heen ging. Bijna alle spullen waren gelukkig zo droog gezet en echt veel is er niet nat geworden, het water ging ook niet zo ver door.

We besloten echter toch wel dat het tijd werd om een nieuwe kamer te regelen wat gelukkig de dag daarna al gelukt is (droog, betrouwbare stroom, ruim daglicht van buiten, goed water en over het algemeen een stuk prettiger, vooral het gebrek aan kakkerlaken en andere huisdieren kan ook geen kwaad ;-) ).

Uiteraard is er verder nog van alles gebeurd. Zo leren we kennismaken met de Nepalese keuken (waarbij vooral de ontbijten echt goed smaken), krijgen we steeds vaker schitterende foto's van de bergen / heuvels (hier zijn het heuvels) waar we aan de voet van zitten, leren we de aapjes kennen die hier over dakken rondrennen en zien we steeds beter hoe ze hier hun honden trainen (gewoon met een stok erop slaan....).

Zo gaat alles opeens razendsnel door, en is het alweer 3 augustus... Heerlijk :)

Groetjes,

Daan & Jos