India, into the wild

Zo, weer een tweetal dagen verder en een hele hoop ervaringen (en leuke herinneringen ;) ) rijker.
Wat is er dan zoal gebeurd? Gisteren begon het nog vrij 'rustig' met onze laatste dag in Hyderabad, het lijkt al wel een eeuwigheid geleden.

We zijn op de universiteit op bezoek geweest bij de afdeling computer and information science, waar ze overigens ook kunstmatige intelligentie doen, en hebben hier uitgebreid met de docenten en onderzoekers gepraat. Een hoop master en PhD studenten die echt serieus onderzoek doen, professoren van wie het merendeel in de VS hun PhD hebben gehaald, echt serieus niveau. Heerlijke inhoudelijke discussies, een aardig beeld van de cultuur de ontdekking dat studenten met een scholarship het hier relatief nog veel beter voor elkaar hebben dan wij met onze stufi. Richard die op een (geleende) motor rondjes heeft gereden over de campus daar, een leuke ontmoeting met de studenten van twee dagen ervoor, kortom een erg leuke dag.

Wat later in de middag (rond een uur of twee) waren we terug op ons 'eigen' terrein en kregen we een zeer luxe afscheidslunch aangeboden. Uiteraard de standaard rijst maar ook frietjes, lasagne, pasta, en een of andere heerlijke aardapelmoes / prut stonden opgesteld. Samen met een rijke collectie vruchtensap, goed zuiver water en ijs met brownie achtige dingen toe, echt super En tot nu toe lijkt het eten ook daadwerkelijk super, nog geen diaree geconstateerd dus ;).
Na deze heerlijke lunch hadden we nog een paar uur relatief vrij. Alle onderzoeksgroepen hebben rustig bij gepraat over hoe hun onderzoek verloopt. Primair echter hadden we even vrij. Dus tjah, boekje, duik in het zwembad (het blijft 30 graden), en direct een erg erg geslaagde middag.

Tegen het ondergaan van de zon (zo'n uur of 6) trokken we er op uit. Er waren pizza´s bij de domino´s besteld (tjah, mensen wilden gebruik maken van de laatste kans iets anders dan rijst te eten) en we waren op weg naar het vliegveld voor de overvlucht naar Bangalore.

Een gigantische pizza, opeens de VIP entrance op het vliegveld en een rustige binnenlandse vlucht later (en nee, hoewel heel vriendelijk aangeboden had niemand echt behoefte aan de vrij pittige aangeboden rijst...) waren we in Bangalore. De bus naar het hotel reed ons door Bangalore en direct viel het verschil met Hyderabad al op.
Eigenlijk alleen maar, in plaats van soms, zeer fraaie gebouwen. Goede wegen en zelfs het merendeel van de mensen die zich ('s avonds dan) aan de wegbanen en dergelijke hield. Direct een toch weer wat ontwikkeldere stad, en een erg leuk contrast om te zien waar Hyderabad misschien over 10 jaar is.
Maar goed, aangekomen in het hotel snel naar bed, hoewel nog wel even nagenietend van de allerlaatste kans op een douche voor de reis terug naar Nederland waarschijnlijk (uiteraard, de emmertjes met water zijn er ook nog maar...)


De volgende ochtend (vanochtend dus) begon het erg goed. Een luxe ontbijt en daarna door naar de bus om naar Wyanad , Kerala, te komen. En dat was waar het spannend werd. Want door naar de bus bleek te gaan via 7 tuc tucs, so far so good, twee man per tuc tuc met een hoop baggage en op naar het bussstation! Maar het gebrek aan straatnamen en snel wisselende omstandigheden, als ook een bus die op twee locaties stopte, bleek toch funest. Na een gigantisch snel ritje door hartje Bangalore stonden we daar dan bij een bus terminal, wachtend op de bus naar Wyanad. We was 6 van ons, de andere 9 waren 'ergens' anders door de stad verspreid bij verschillende bus terminals...



Dus rondkijken, zoeken, maar helaas was een totaal gebrek aan bordjes en enkel hindi bordjes over de locaties van de bussen ietwat lastig om te lezen. Een vriendelijke indier vertelde ons waar we meer informatie konden krijgen, waar ze ons vertelden dat de bussen naar wyanad vanaf een ander busstation gingen. Via mobiel contact met de andere groep gestrande toeristen was uiteindelijk duidelijk geworden dat ook zij niet op het goede busstation gingen. Dus vol enthousiasme doken onze tuk tuks, met haast en gevaar voor eigen leven (en ditmaal met 6 man in 2 tuk tuks omdat er een verdwenen was, erg knus dus), weer het Indische verkeer in. Al rijdend werd ons duidelijk dat de andere groep weer op een ander busstation was geland. Niet dat waar wij naar toe gingen, niet dat waar wij vandaan kwamen, maar wel dat waar de bus stond. De snelle pogingen om dit aan onze tuk tuk chauffeurs duidelijk te maken faalden jammerlijk want zij waren er toch echt van overtuigd dat we naar het goede busstation gingen.



Daar aangekomen bleek echter dat nee, er echt geen andere groep Nederlanders was (en met 2 meter lange blanke val je toch wel op). Tjah....

Nou goed, een hoop bellen later bleek (gelukkig) dat de bus OOK op dit andere terminal stopte en dus op 2 plaatsen in de stad een opstapmogelijkheid had. Gelukkig maar, want na een hoop gesheesh met de tuk tuk's waren we dus na wat vallen en opstaan, en een hoop erg knusse boel in de tuk tuks aan het eind, in de bus naar Wyanad gekomen.

Na een busrit van enkele uren door echt schitterende landschappen (hoewel ik primair mensen heb zien knikkebollen en wat slaap inhalen ;) ) kwamen we dan aan in Myanmar. Een tussenplaats waar we over stapten op een ander, lokaal busje van de organisatie uit Wyanad wat ons verder zou reiden. Maar eerst natuurlijk een lunch. De ontredering bij de mensen die nog nooit echt in het buitenland geweest waren was, moet ik eerlijk toegeven, zeer zeer amusant.

Wat, moeten we met 15 man en chauffeur in DAT busje?! Wat, moet onze bagage op het dak?! Tjah, c'est la vie :). Ik moet zeggen dat ik me in het (zwaar gepimpte) busje direct erg thuis voelde en vermaakt heb.
Maar eerst de lunch. De eerste keer dat we niet op zelf gegroeid voedsel, een 'westerse' eettent alla domino's of een IT-compound of universiteit konden vertrouwen. Het leek allemaal vrij netjes en het merendeel van de mensen was verstandig genoeg om de rauwkost niet te eten ;). Maar of het goed genoeg was (of dat we morgen met Diarree'ers zitten) zal nog wel blijken.

Na de lunch dus doorrijden in ons busje. Het was zo'n 2 , 2 en een half uur. Naar goed indisch (Volgens mij is het wel zo'n beetje universeel goed in de derde wereld) gebruik heeft de rid uiteindelijk dus ook ruim 4 uur geduurd. En tijdens die 4 uur hebben we wel weer heel wat beleefd. Uiteraard dodelijk verkeers capriolen (Je tussen twee passerende vrachtwagens doordrukken met ongeveer 10 centimeter spelling, wat?!) gezien, waarbij onze chauffeur nog vrij voorzichtig was. Enkele ongelukken langs de weg (nee, die auto's gingen echt niet meer rijden).



Mooie landschappen tijdens een natuurpark waar we doorheen reden, met een tijger per vierkante kilometer ongeveer ;). Helaas bleef het voor ons alleen bij apen (hoewel er nog goede kans is op een olifant of twee zo blijkt). En als klap op de vuurpijl, een kapotte auto! Kapot, nou ja... We waren een helling af aan het gaan en de rem deed het niet meer. Eerst was het niet al te problematisch (Er is toch ook een handrem?!...) maar na wat licht aandringen werd er toch maar snel een garage opgezocht. Wat bleek? De remkabel was oververhit. Het schijnt dus dat altijd in de twee rijden en gewoon blijven gassen tot je vol in de rem moet niet de bedoeling is, tjah... Soepeltjes genoeg gemaakt gelukkig.



Na langzaam aftakkelende wegen (van 4 baans asfalt tot zandpad) zijn we nu uiteindelijk wel net buiten Wyanad waar we zijn moesten. Een vrij prima dorm, inderdaad geen douche meer, maar gelukkig wel mensen die enigszins westerlingen gewend zijn. Gefillterd en daarna nog gekookt water (met kleurtje voor de veiligheid), goed (uiteraard indisch eten), voldoende WC's en niet al te veel nare beesten.



En voor zover ik kan zien door de wolken echt heel HEEL erg mooie sterrenhemels. In short, dat gaat wel goedkomen hier. En eindelijk is het weer een beetje echt derdewereld ;).